Visitamos

Limodre

 Limodre é unha parroquia situada ao bordo de ría de Ares, é un localidade pequena de menos de medio milleiro de habitantes. Onde nos coñecemos todos cos nosos defectos e as nosas virtudes. Pero ese non é o caso, estamos aquí e para falar de Limodre e das súas paraxes. Evidentemente non é a repanocha.
Pero, aos de Limodre de sempre, agrádanos, gostamos de ir ás súas praias, ou polo menos gostábamos, xa que fai anos alguén as descubriu e os nativos  marcharmos. Non por insociables, máis ben porque o noso era outro xeito de entender a praia, eran calas solitarias, familiares, onde estamos os autóctonos e xentes de parroquias veciñas, pero todos coñecidos. Nalgunha como Coido só ía a chavalería, alí comiamos mexilóns á lata, bebíamos, fumábamos e escoitábamos cintas en radiocasetes, nós e ninguén máis. Accedíamos baixando por unha estreita senda aberta nun dos seus acantilados. Máis tarde o concello aplicou o plan Benidorm e todo foise….. Almieiras era a praia de referencia para os máis novos. Alí estaba e está o Cotillón, unha especie de piscina natural cos seus trampolíns naturais. Tamén a corda, que facia e fai de liana para chimparse ao mar imitando ao mismísimo Johnny Weissmüller, e por suposto o bar do Emigrante onde logo dunha longa xornada de area e salitre podías endulzar os beizos cun delicioso xeado dos de galleta e nata. Engadir, para o que non o saiba, que Almieiras foi  a praia que inspirou a  Andrés Dobarro  "Corpiño Xeitoso", ou diso presumen os de Limodre. Dun xeito análogo, as familias con nenos pequenos facían uso de Río Sandeo, areal que compartimos coa nosa veciña parroquia de Caamouco. Desde Río Sandeo pódese ir ata o porto e Redes por un agarimoso carreiro que culebrea ao carón do mar. Camiño que en dirección contraria e marchando cara ao leste lévanos ata a última das nosas praias, a menos agraciada en area pero a máis solitaria e entrañable; Río Castro. Presidida desde fai centos de anos por un, hoxe, ruinoso muiño de marea, do que apenas queda nada, que pronto será un mero recordo na memoria dos indíxenas.
Remontando o río Castro podemos subir, primeiro por un estreito e fermosísismo carreiro e logo seguindo unha pista abandonada ata a  veciña parroquia de San Martíño, disfrutando dun fermoso paseo que bordea a súa canle, cheo de ruinosos muiños a onde, no seu día, as xentes de lugares limítrofes levaban a moer o cereal, sustento da súa dieta diaria.

       Casa Ardá Todos os pobos teñen os seus templos, e en Galicia máis, porque aquí somos moito de parroquias.Pero, non vos asustedes, neste texto non toca redactar homilías, letanías e demais ...ías.
Ainda que sí imos a falar de relixion, trátaremos de botar unha ollada á outra ara parroquial, aquela que é lugar de viños os domingos, cervexas os venres, e de discusións acaloradas e risas disparatadas casi todos os días. Estamos a falar de Casa Ardá, un dos bares da parroquia, pero esta non é unha taberna ao uso, eiquí cada pedra que da forma ao recinto é unha reliquia en sí mesma. Esas "modestas" pedras coñecen ao dedillo como evolucinou o divertimento desde os primeros anos do século pasado. Elas viron chegar a un señor de fora, que proxectaba sobre unha tela imaxes en movemento. Viron bailar e namorarse aos noso avós, aos nosos país e a nós mesmos. Pero sobre todo escoitaron, escoitaron sin dar un chio a voz xa augardentosa de Antonio Molina, á orquesta Trebol, e moitas outras daquelas que sí eran orquestas!!!! Sen embargo do que máis saben e de POP xa que nos últimos vinte anos foron principio e fin do Felicia POP Festival. Ante semellante tribunal opositaron nomes da talla de P.F Sloan, Pete Dello e Colín Hare, Peter Perret, Litto Nebbia, Os Pretty Things, Os Rubinoos, Os Barracudas, Os Super Ratones....e moitos máis. Solistas e grupos que, no seu día,estiveron no top ten das listas mundiais. Sólo cos grupos que tocaron en Casa Arda poderiase escribir unha historia do Rock and Roll. E de todo, todo, son testigo esas fermosas pedras que nos acobillan. E de todo, todo teñen a culpa polo menos tres xeracións da familia Ardá. Graciñas a todos, sin eles, posiblemente, non estivésemos aquí.

  Ares



Así como Caamouco é a nosa parroquia veciña, Ares e o noso concello lindante e conta con outra parroquia a maiores das nomeadas; Cervás. Estas, a súa vez divídense en lugares, etc. En definitiva, un lío artellado entre os reis suevos e un tal San Martiño de Dumio fai una chea de anos, cando Galicia incluso chegou a ser reino. Logo convertéronnos en república e... hasta agora.
Os concellos, como os coñecemos, chegaron moito máis tarde e asentáronse maiormente nas vilas, as antigas villae romanas. En definitiva , Ares é ademais do noso concello veciño, vila mariñeira e parroquia, todo ao mesmo tempo.
Como concello abarca dúas rías, a que leva o seu nome e parte da de Ferrol, converténdose deste xeito no mascaron de proa do arciprestado de Bezoucos, outro lío territorial.... mellor continuemos.
 Ares, conta con infinidade de lugares que visitar pero contamos con pouco espazo e parte del ocupámolo coa organización territorial da república galega. Sinalemos entón os espazos que cremos máis significativos.
A visita ao mosteiro románico de Santa Catalina e indispensable, no seu parque atoparemos unha pedra cun disco solar, que corroboraría o afirmado no seu día polo escritor ferrolán Bieito Vicetto sobre a orixe grega de Ares.
 Preto do Mosterio temos o mirador da bailadora, sen lugar a dúbidas unhas das mellores vistas que un ser humano pode contemplar. Dunha banda o poder da natureza modelando a traveso dos milenios a incomparable beleza dunha ría extremadamente fértil. Por outra banda, un repaso á historia da humanidade dende o seu propio nome “pena Bailadora” probablemente megalítico. Pasando por aquel imperio onde non se poñía o sol e que necesitaba do control dos mares, como nos lembran os castelos de San Felipe, na honra de Felipe II, rei que nos permitiu seguir a ser república, e o da Palma xusto enfronte e xa no concello de Mugardos. Remata o repaso humanístico a bailadora mostrándonos unha precaria industrialización que converteu á comarca ferrolá en escrava da construción naval. Pero o mirador vai máis alá, sen prestar demasiada atención -non merece a pena- na bocana da ría, podemos contemplar en que consiste a destrución do patrimonio natural e paisaxístico en base á eterna chantaxe emocional que vincula o noso benestar social a milleiros de empregos que nunca se concretan.
En definitiva máis que un mero balcón, a bailadora é unha lección de vida.
Se baixamos cara a Parroquia de Cervas pola pista forestal podemos chegar ás baterías do Segaño , complexo militar que formaba parte do entramado defensivo da ría de Ferrol. Desde alí podemos embobarnos contemplando a máis fermosa das calas do Golfo Ártabro. A praia de Chanteiro, de fina area regolítica e augas cor turquesa, escóndese no fondal da enseada resgardada por poderosos bloques graníticos que lle transmiten unha singularidade moi, moi, especial. Pegada á praia temos a ermida da Mercede onde ano tras ano se celebra unha romaría en débeda pola intercesión da Virxe na peste do 1404. 600 anos máis tarde a renovación anual do voto segue a ser festa local.
Camiño da vila de Ares podemos deternos nas Mirandas, dous pequemos illotes onde ferve a biodiversidade, ourizos, anémonas, estrelas de mar e hasta unha serea que solo os máis dilixentes son quen de aquelar na veciña praia de Estacas, ou nas máis afastadas de Perbes e Centroña, son os mesmos que teñen visto ao solpor o raio verde na Cova dos Mouros.
A Igrexa de Lubre de transición do románico ao gótico sen dúbida merece unha visita.
Chegados á vila de Ares nos atopamos cun espazo dual, a vila conta cos mellores e máis fermosos exemplos da arquitectura tradicional mariñeira que podemos atopar en toda Galicia, convivindo en perfecta discordancia con execrables aberracións urbanísticas debedoras do tardofranquismo. Por iso mesmo e tremendamente didáctico dar un paseo, pausado e analítico, polas súas rúas.
Como punto de partida propoñemos a escola indiana “Alianza Aresana”a primeira escola erguida en Galicia grazas aos cartos procedentes do éxodo aresán cara América a primeiros do século XX.
 Un larguísimo e agradable paseo marítimo nos conduce ao agarimoso parque de Rosalía que convive, agora si, en perfecta harmonía coa fermosa e recollida praia da vila. Quen pode pedir máis? pois aquel que pida, no fondal do parque atopará a guinda do pastel na feiticeira ponte romana da Ciscada que, a maiores, serve de linde coa nosa veciña parroquia de Caamouco. Pero esa, xa é outra historia.....

Redes

 
A veciña parroquia de Caamouco atesoura un dos lugares máis fermosos de toda Galicia, a apenas un quilómetro do Felicia POP Festival atópase o agarimoso porto pesqueiro de Redes. O seu topónimo procede da tradicional costume dos pescadores, que tras recoller a pesca do día, colgaban as redes a secar sobre as cabrias, estruturas de madeira, distribuídas por todo o contorno do porto.  Redes merece máis dunha visita; bañarse nas súas praias, comer nos seus restaurantes, tomar un aperitivo nas súas terrazas gozando da brisa mariña e, sobre todo, vaguear por un lugar de esencia mariñeira. Descubrindo recunchos que quedarán para sempre nas nosas retinas. Paseando polos seus rueiros tropezarémonos con xoias da arquitectura indiana que conviven coa máis pura esencia da vivenda tradicional da Galicia mariñeira .