Poñerlle como nome a unha banda de Rock, Los Pepes, implica carácter
desde o minuto cero. Xogar cos hipocorísticos os leva directamente
a fixarse nas girlbands dos años sesenta, construidas en base a
frontgirls e a un coro de voces cristalinas, en algúns casos moi
superiores ás das protagonistas. Pero ademais, os Pepes, son pais
putativos e decir son e non son pais a un mesmo tempo. Ese ser e
non ser xenera unha rabía infinita que se transforma en brutais
temas de punk rock. Ao tempo que a ambivalencia stevensoniana, fai que
se convirtan nunha banda de exquisita sensibilidade armónica. Ese
Jeckill que gosta do melódico en loita co señor oscuro que os fai
baixar ata os infernos cun sonido crudo e ruidoso.
En definitiva, a eterna
lousa que levan todos os Pepes sobre as súas costas….ou eso me
contaron.
